Hellow there!

Hellow there! Say 'hi' to my new office pet now, will ya? :-)
Awww... Life in the EU is surely sweet these days, Yareck. [yes, he has a name, ok????]

In lieu of an update

Τις τελευταίες μέρες...

Κυρίως διορθώνουμε (πληθυντικός=a la 'royal we', όχι, δεν έγινα ξαφνικά διπλή - το αντίθετο, -12 and still going), εννίοτε γελάμε με τις απαντήσεις και τις περισσότερες φορές είμαστε στα όρια νευρικής κρίσης με την βλακεία που δέρνει τον μαθητικό πληθυσμό...

Περάσαμε super σ/κ με το Ιρλανδικό μπλοκ που κατέβηκε από το Liverpool, ήπιαμε πολύ, μιλήσαμε πολύ, γελάσαμε πολύ, πανηγυρίσαμε με τη νίκη της Εire στο rugby (και, ακόμα σημαντικότερο, δε μας πλακώσανε στο ξύλο στην pub!), πήραμε αποφάσεις του στυλ 'αυτός ο λαός είναι βαθιά τραυματισμένος / η academia είναι βαθύτερα ακόμα προβληματική / μπορούμε ίσως ν'αλλάξουμε πορεία και attitude but, sod it, probably just wiser to accept we'll always be miserable and deal with that', φάγαμε απίστευτο τυρί από το Τοpsham, κάναμε το σπίτι παιδική χαρά, περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι και συζητήσαμε για τις πολύπλευρες πτυχές του fisting (don't go there...) και μετά είπαμε αντίo και 'slán' με 'gra mor' και έμεινα εγώ Κυριακή απόγευμα στο γραφείο να διορθώνω, μιας και τα άδεια σπίτια μετά από επισκέψεις αγαπημένων είναι just too depressing and hard to bear.

Και life goes on... Το καινούργιο γραφείο μου είναι super, αν και δεν ξέρω για πόσο, περιμένω απαντήσεις από 2 μέρη, οι εδώ σα να μου φαίνονται καλύτεροι (μπααααααα, η ιδέα μου θα'ναι!), ο Keith θέλει να πάμε για lunch, o αδερφός μου λέει πως δε του αρέσει η φωτογραφία μου αυτή γιατί με κάνει λέει 'μυτόγκα' (αφού είμαι βρε brother, τί να κάνω? και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε?), τα blueberries έχουν τινάξει την banka στον αέρα, το blog-o-meeting στο Λονδίνο με ταλανίζει γιατί 4 μέρες μετά θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να ξανακατέβω και τα ζωνάρια θέλουν τόσο σφίξιμο όσο και η φτώχεια θέλει καλοπέραση και... γενικά, είμαι νομίζω καλά. Καλύτερα.

... Και αυτό είναι κάτι.

Nothing less than...

Θυμάσαι αυτή τη φάση που νιώθεις πως όλα μέσα σου άρχισαν ξανά να 'ξυπνούν',

λίγο σαν κάτι να είχε τελείως σβήσει, σπάσει, τελειώσει μέσα σου και ξαφνικά ξαναγεννιέται;

Αυτή την αίσθηση, την ανάγκη, την επιθυμία, την γλύκα, την λύσσα να δεις επιτέλους τον άλλο, να τον αγγίξεις, να τον σφίξεις πάνω σου και να λιώσεις μέσα του πιστεύοντας πως - ναι, λοιπόν - τα παραμύθια δεν είναι μόνο για τα παιδιά, μπορούν να συμβούν και σ'εσένα, σε πείσμα και αντίθετα με όσα μέχρι σήμερα πίστευες, ένιωθες, πέρασες;

Ξέρεις για ποιό συναίσθημα σου λέω, που έχει αγωνία και φόβο και άγχος και κόμπλεξ και απέραντη ευτυχία, χαρά και προσμονή και συγκίνηση μαζί; Tις μοναδικές αυτές στιγμές που 'το περιμένεις να συμβεί', τον περιμένεις να έρθει, παίζεις στο μυαλό σου όλα τα πιθανά σενάρια του πώς θα είναι, τί θα πείτε, τί θα γίνει και θα ορκιζόσουν πως η καρδιά σου χτυπά πιό δυνατά ακόμα και απο το εν λόγω κλίσε και ειλικρινά νιώθεις οτι μπορεί να σπάσει;

Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που κάνουν όλα τ'άλλα ξαφνικά 'ν' αξίζουν', να έχουν νόημα.

Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που ξέρεις πως αξίζει τελικά να ζεις, να παίρνεις ρίσκα, να βάζεις ευατόν μπροστά και να μη φοβάσαι μην πληγωθείς, γιατί η πιθανότητα της ευτυχίας είναι ανεκτίμητη.

Μου λείπουν αυτές οι στιγμές... και ίσως περισσότερο μου λείπει η πίστη (?) οτι θα ξαναρθούν.

Για την ώρα όμως, νιώθω πολύ ευτυχισμένη που τις ζω έστω και μέσω τρίτων...

Δύο 'δικοί' μας άνθρωποι παίρνουν το ρίσκο αυτό το Σαββατοκύριακο.

Ελπίζω να τους έρθουν όλα καλά :)

Aυτό το post είναι για σας παιδιά!

"Some people are settling down, some people are settling and some people refuse to settle for anything less than butterflies." -Carrie

Trying to be misunderstood

Just a product of my childhood

And still I find myself outside

You can't say I haven't tried

Perhaps I tried too hard

No excuses

I won't apologise

Or justify your lies

Come and find me

Tell them to me

Look me in the eyes

I'll be misunderstood

By the beautiful and good

In this city

UPDATE

Ακόμα στο γραφείο, το βουνό έχει γίνει λοφάκι/σαμαράκι, αλλά όχι ίσιωμα ακόμα.
Pleasant addition, courtesy of itunes, 'Sympathique' και Pink Martini - γιατί ακόμα και οι χαζομάρες φαίνονται πιο υποφερτές όταν ακούς το Amado mio.
Το λοιπόν: post-work ποτάκια ή debating society event για το huntinh ban? Χμμμμ....

Resurfacing...

Well, kind of...

Για την ώρα είμαι θαμμένη κάτω από βουνό εργασιών για το Master, οι οποίες πρέπει να διορθωθούν μέχρι... errr, last Tuesday. Ahem. Λέω να μην κουνήσω από το γραφείο μέχρι να τ_ε_λ_ε_ι_ώ_σ_ω.

Όσο για το originality της υπόθεσης, it leaves a lot to be desired - at the very least. Aχ, μικρή στα βασάνα, μεγάλη για τα πανηγύρια μου φαίνεται.

Δε θα προσποιηθώ πως όλα είναι καλά, γιατί θα ήταν ψέμμα. Θα υπογραμμίσω όμως οτι είμαι αποφασισμένη να γίνουν καλύτερα. Και σύντομα!
Ο Anthony μου λέει πως good things come to those who wait. Αναρωτιέμαι... Φυσικά, όπως όλοι πλέον ξέρουμε, η υπομονή δεν είναι ένα απο τα (πολλάάάάάάά) χαρίσματά μου. Αλλά και έτσι να ήταν, το πρόβλημα είναι πως αυτή η θέση προϋποθέτει πως υπάρχει μια λογική, μια 'δικαιοσύνη', στο πώς το σύμπαν φέρνει τα πράγματα - και αυτό είναι κάτι που, μέρα με τη μέρα, αμφισβητώ όλο και περισσότερο: 'Kάνε το καλό, και ρίχτο στο γυαλό'. 'Αν είσαι εσύ σωστός, όλα τ'άλλα έρχονται'. 'Ό,τι σπέρνεις θα θερίζεις'.

Not so sure any more guys... Aυτό, βέβαια, δεν αλλάζει το πώς διαλέγει ο καθένας μας να ζει και να ορίζει τη ζωή του παραύτα, ειδικά δε αν είναι τόσο 'κολλημένος' στις αρχές του όσο εγώ. Απλά, η ουσία (και χωρίς μπακλαβά γωνία - τα'παμε), είναι πως, τελικά, δεν υπάρχουν guarantees για τίποτε - και για την απόδοση επένδυσης συναισθημάτων ακόμα περισσότερο.

Περαστικά μας, λοιπόν. Θα μας περάσει, και ας μην αλλάξει! [Στο Λονδίνο, αδερφέ μου, στο Λονδίνο!!]

x De(e)