Tuesday, May 30, 2006
Tuesday, May 16, 2006
Pilgrimage
Πάνε σχεδόν 2.5 χρόνια από τότε που σταματήσαμε να ζούμε 'έναν έρωτα μεγάλο'. Να βρισκόμαστε Παρασκευή βράδυ αγκαλιά στο King's Cross και να τρέχουμε για τον υπόγειο στη Russel Square, τρελλαμένοι από την Απουσία, διψασμένοι για επαφή.
Το Λονδίνο χαρτογραφήθηκε σχεδόν σε κάθε γωνιά του με φιλιά, ματιές, χέρια πλεγμένα σφιχτά, γέλια, υποσχέσεις και σχέδια για όλα όσα θα έρχοταν μετά. Η πόλη έγινε ένα ακόμα σημείο αναφοράς για μια σχέση ζωής που κράταγε 10 χρόνια σχεδόν, από πρωτεύουσα σε 'πρωτεύουσα', από τρένο σε τρένο και αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο. Τόσες στιγμές αποσκευές, βαλίτσες που έκλειναν πριν καλά-καλά προλάβουν να αδειάσουν.
Την πρώτη φορά που ξαναπήγα στο Λονδίνο Μετά ήταν σα να έκανα ασκήσεις θάρρους, όπως κι όταν ξανακάθησα σε αυτό το παγκάκι στην πλατεία Συντάγματος που χωρίσαμε εκείνο το βράδυ στα τέλη του Δεκέμβρη, παραμονές Χριστουγέννων.
Κι όμως, μου φαίνεται πως μόλις ξορκίσει κανείς το φόβο από μέσα του, οι καινούργιες αναμνήσεις φτιάχνονται σχεδόν με ταχύτητα φωτός.
I reclaimed London, I reclaimed Edinburgh, I reclaimed Athens. And I'm happy now.
Πιο πολύ με τρομάζει που 'πάω την απουσία σου να συνηθίσω', που - ξέρω - πως μαζί σου κόπηπε ένα κομμάτι από το μέσα μου αλλά πλέον δε μου λείπει, σαν μυς που σα να μην ήξερα πως είχα ποτέ.
Να είσαι καλά, όπου και να'σαι...
Χαίρομαι πραγματικά που πλέον, παραμονές Λονδίνου, τα πόδια μου δεν τρέμουν και δε νιώθω πως η καρδιά μου πάει να σπάσει. Που λέω 'ναι, βρε, θα έρθω να πιούμε καφέ - μονοήμερη, τσακ-μπαμ, Λονδίνο, να τη γονατίσουμε την Oxford' και δε 'το' 'σκέφτομαι'.
Λένε πως 'ο έρωτας με έρωτα περνάει'.
Εμένα δε μου ήρθε έτσι ακριβώς, αλλά να που πέρασε.
Να είσαι καλά...
Friday, May 12, 2006
AΠΟΥΣΙΑ
Η απουσία δεν κρύβει στενάχωρα νέα ή κρίσεις εσωτερικές και μη. Δεν έχει να κάνει με κενό ή μοναξιά, μα ούτε και με απρόσμενη έξαρση ευτυχίας.
Νιώθω μια ηρεμία μέσα μου, κατά ένα περίεργο τρόπο... Προσπαθώ να αντισταθώ στον πειρασμό του να κάνω τετριμμένες παρομοιώσεις, δεν έχω άλλα πολλά να πω. Νομίζω πως τα πράγματα πλέον αλλάζουν και ας φαίνονται τα ίδια, όπως και αυτή η πόλη που άρχισα να τη βλέπω τελευταία έτσι, κάπως, διαφορετικά. Με καινούργια ματιά. Με τα δέντρα πράσινα και τα λουλούδια ανθισμένα. Και ας διαλέγω τα μωβ για τη φωτογραφία.
Σας σκέφτομαι... Και χαμογελάω.