H Kατάρα του Αυγούστου

Είναι τόσο προβλέψιμα σίγουρη όσο και τα ώριμα καρπούζια, καλογινωμένα και ζουμερά, με το λαχταριστό τους ζουμί να στάζει από το στόμα μου καθώς φτύνω τα κουκούτσια πλάι στα σκαλάκια του κήπου (ποτέ δεν ξέρεις αν θα βγούνε καρπουζιές).
Η κατάρα του Αυγούστου – αυτό το ‘ταξιδάκι αναψυχής μ’ένα κρυμμένο τραύμα’ που συνεχώς με καταδιώκει’: Mόλις που άρχισα να συνέρχομαι μετά από 4 μέρες με πειραγμένο νεύρο στην ωμοπλάτη που με καθήλωσε και με ακινητοποίησε κανονικά. Δε μπορούσα να σηκωθώ, να κουνηθώ, να αναπνεύσω χωρίς να πεθαίνω από τον πόνο και οι σπασμοί στην πλάτη να συνεχίζουν ακάθεκτοι, τί κοκτέϊλ αναλγητικών/μυοχαλαρωτικών/μυαλοπαιχτικών, κολλάρα και αλοιφές μου λες.
Στο μπάνιο δυο-δυο και η βυσσινάδα αυστηρά και μόνο με καλαμάκι.

Ευτυχώς, αυτόν τον Αύγουστο σαβουριάστηκα σε καλύτερη στιγμή, δηλαδή όχι παραμονή αναχώρησης για το νησί των παθών. Εντάξει, μάλλον θα πρέπει να ευγνωμονώ το σύμπαν για τα μικρά χατήρια που μου έδωσε.

Λένε πως το ενδιαφέρον θέμα με τον πόνο είναι πως δεν έχει απαραίτητα παράλληλη σχέση με τη σοβαρότητα της κατάστασης, φτάνει μόνο να σκεφτείς τί γίνεται τραβώντας μια παρανυχίδα. Σαφέστατα όχι θανάσιμη απειλή και όμως νιώθεις τη μισή ζωή σου να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Είμαι σίγουρη λοιπόν πως κάποιο (ακόμα) μεγάλο ‘μάθημα’ κρύβεται και σ’αυτή μου την Αυγουστιάτικη περιπέτεια υγείας – άλλωστε, αυτή δεν είναι η raison d'être κάθε τραγωδίας; - αλλά, για άλλη μια φορά, αρνούμαι πεισματικά να ξαναμάθω.Ως εδώ, σύμπαν, arrêter s'il vous plaît!, εντάξει? Αρκετά! Μας έπρηξες...

Πολύ χαρά και πόνος και αυτό το καλοκαίρι, σταθερή η συνταγή.Μήπως ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο μικρό χωριό μας?