Χωρίς δεύτερη σκέψη

Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
Ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
... Μετά θα φύγω πάλι, να μ'επιθυμείς

Δεύτερο post, δεύτερο σπίτι (?), δεύτερη ευκαιρία.
Όλα σε δυο.
Για να μην τριτώσει το καλό.

Moυσικές, χρώματα, λόγια και καινούργιοι άνθρωποι στην οθόνη που κατά έναν - περίεργο, ίσως - τρόπο, σε κάνουν να σκέφτεσαι πως είχε τελικά κάποιο πολύ χειροπιαστό νόημα εκείνος ο στίχος της Χαρούλας 'μα είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα'...

Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, λοιπόν.
Και αν και μας λένε πως 'μα δε μπορείς να τα'χεις πια και όλα!', εγώ τολμώ να ρωτήσω 'μα γιατί';
Μπορείς κάλλιστα να προσπαθήσεις, γιατί πρέπει πάντα να διαλέγεις;

Ένα βροχερό πρωινό του Νοέμβρη, προσπαθώ για άλλη μια φορά να καταλάβω.
Ίσως το λάθος να είναι τελικά εκεί - στην προσπάθεια:
Ίσως μερικά πράγματα δεν χρειάζεται κανείς να τα καταλαβαίνει,
ίσως να αρκεί το να χαίρεται και μόνο με το που είναι τόσο τυχερός να τα ζει.

(Και αν ήταν ψέμμα το φιλί, εγώ που το' θελα πολύ...)