Glossed by affection

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια...

Friday, December 01, 2006

10 τρουφίτσες μετά και το διπλοσάγονο αρχίζει να καταστρώνει επανεμφάνιση αλλά… who cares, τελικά, ε? Ακόμα και η μασαμπούκα φαντάζει καλύτερη/λιγότερο sad όταν είσαι εσύ καλά. Happy eating, it kinda makes all the difference.
Θυμάμαι την Α. όταν μας έλεγε για το τέλος της σχέσης της με τον Ν. – το πρώτο γκομενάκι της – και πως ένα πρωί συνειδητοποίησε πως, όχι, δεν ήταν ερωτευμένος με εκείνη, αυτό που ένιωθε είχε να κάνει κυρίως με τον δικό του ενθουσιασμό και ανάγκη, με τον ‘έρωτα για τον έρωτα’ και τον εαυτό του. Τελικά, η όλη φάση ήταν πιο πολύ για ‘εκείνον’ παρά για ‘αυτούς’. Προσωπικός διανοητικός και συναισθηματικός αυνανισμός νομίζω είναι ο όρος που χρησιμοποίησε τότε η Α., καθώς πεθαίναμε στα γέλια πάνω απ’το chop suy μας (της είχε ζωγραφίσει ένα τριαντάφυλλο σε ένα άδειο βάζο με ένα γυρμένο κοτσάνι σαν πέος που αδυνατούσε να σηκωθεί ένα πράγμα – ήταν πραγματικά πολύ αστείο) – κοινώς mental masturbation που το λέω εγώ.
[Για το(ν) δικό μου Τριαντάφυλλο καλύτερα μην πω, γιατί δε μας χωράει νομίζω entry!]

Δεν ξέρω, η ερώτηση ‘Έχεις πραγματικά ερωτευτεί ποτέ? Πότε? Πόσες φορές?’ συχνά με βάζει σε σκέψεις.
Έχουμε άραγε συγκεκριμένο απόθεμα ενέργειας για έρωτες τρελλούς και κεραυνοβόλους ή μήπως είναι μόνο ένας, άντε δύο? Και περνώντας τα χρόνια, μπορούμε ακόμα να ερωτευόμαστε συννεφακιασματικά? (ουάου!) Ή αλλάζει και ο τρόπος και η ποιότητα? Ή μήπως πάλι εξαρτάται – από εμάς, το άλλο άτομο, τις συγκυρίες, κτλ? Και, τελικά, ερωτευόμαστε ποτέ με κάποιον άλλο άνθρωπο ουσιαστικά ή ερωτευόμαστε με την ιδέα του έρωτα? (Και άρα μια χαρά τα έκανε ο φίλος μας ο Ν. – ε?)

Εντάξει, σιγά να μη βρω απαντήσεις, δεν είμαι σίγουρη πως θέλω κιόλα. Είπαμε, αυτή η παράλυσις by ανάλυσις με έχει φάει χρόνια τώρα, καιρός να σταματήσω. Χαίρομαι μόνο που είμαι πλέον σε μια φάση (?), με έναν άνθρωπο (?) που δε με κάνει συνεχώς να σκέφτομαι, αλλά μ’αφήνει να αισθάνομαι και να εκφράζομαι και ν’αντιδρώ, χωρίς συνέχεια να το αναλύω το θέμα, να βάζω ερωτηματικά και προβλήματα.

Ίσως να’ναι saddo, αλλά συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι – ναι, η αγάπη και οι σχέσεις είναι σα τα λουλούδια, όντως, πρέπει να τα φροντίζεις και να τα ποτίζεις, να τα κλαδεύεις και ενίοτε να τους βάζεις και λίπασμα – αλλά, τις περισσότερες μέρες, μπορούν να αναπτύσονται και μόνα τους… Επειδή είναι κοντά σου, επειδή τα κοιτάς και χαμογελάς και τα σκέφτεσαι. Επειδή τα αγαπάς και ανθίζουν κι εκείνα όπως σ'αγαπάνε. It doesn’t need to be all about hard work, all the time. Χαζό ίσως, αλλά εμένα με έχει ξαφνιάσει απόλυτα και ευχάριστα…

Και πίσω στα τρουφάκια, τις πίτσες και τις νύχτες στον καναπέ που – διάολε – χρειάζονται κι αυτές!!Καλά μας πήγε η δίαιτα, αλλά και οι alternative τρόποι καψίματος θερμίδων δε με χαλάνε καθόλου.
... Εν τέλει, τί είναι η αγάπη αν δε χωράει τελικά ένα διπλοσαγονάκι και μια κοιλίτσα λίγο στρογγυλότερη, ε? ;-)

Monday, November 27, 2006

Kαμιά φορά...

Ξεχνάς...
Τί έγινε πριν, πόσο πόνεσε τότε, τί σκέφτηκες όταν, πώς θα έρθουν όλα μετά.
Χάνεσαι...
Στη στιγμή του εδώ που διεκδικεί όσα έζησες, σκέφτεσαι, φοβάσαι και νιώθεις.


Και αφήνει πίσω - χυλούς, γιαούρτια, φυσήματα, ερωτήσεις - και σε πάει.
Σε παίρνει από το χέρι, σου χαϊδεύει τα μαλλιά, σε κερνάει καφέ και παγωτό χωνάκι στη μέση του χειμώνα και μέσα σου μένει πια μια λέξη μόνο: σ' ευχαριστώ.


Monday, November 06, 2006

Αυτός ο κόσμος που αλλάζει

Σε μια ξένη θάλασσα, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, καθώς τα κύματα χαϊδεύουν βότσαλα σα χέρι αγαπημένο που σου'λειψε πολύ.
Είναι γλυκύτερος ο πόθος όταν ξέρεις πως η ώρα που θ'αγγίξεις και πάλι σώμα αγαπημένο δεν είναι πια πολύ μακριά...





Kαι ξαφνικά, ο ουρανός φαίνεται τόσο ερωτευμένος, που ξαφνιάζεσαι και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Μπορεί να χωρέσει τόση ομορφιά σε μια στιγμούλα μόνο?

Αυτός ο τόπος μου έδωσε πολλά, τελικά, χωρίς σχεδόν εγώ να ξέρω. Μου έδωσε χρόνο και σιωπή και ένα δρόμο υπομονή που οδηγεί σε πράγματα και πρόσωπα που ποτέ μου δεν πίστεψα πως μπορούσα να ξαναέχω...

Είναι ωραίο να σε ξαφνιάζει η ζωή τόσο ευχάριστα και τόσο απρόσμενα.

Friday, September 15, 2006

Mη ρωτάς...



Agmal a’ouyoun filkone ana shiftaha
Allah a’alake allah a’la sihraha
A’oyonak maa’aya
A’oyonak kifaya
Tinawar layali

Habibi ya nour el-ain
Ya sakin khayali
A’ashek bakali sneen wala ghayrak bibali
Habibi, Habibi, Habibi ya nour el-ain
Ya sakin khayali

Habibi de mis amores
Habibi ya lo sabes
Cuanto yo te quiero
Adoro tu ojos tu boca ve drana
Adoro tus besos jugosa manzana
Con todo el corazon, amor de mis amores

Tuesday, September 12, 2006

Johnny says it all...




So hard times are easy times, what do I care
There's nothing I'd change if I could
The tears and the laughter are things that we share
Your hand in mine makes all times good


You are the rose of my heart
You are the love of my life
A flower not faded nor falling apart
If you're cool let my love make you warm
Rose of my heart

Thursday, August 17, 2006

H Kατάρα του Αυγούστου

Είναι τόσο προβλέψιμα σίγουρη όσο και τα ώριμα καρπούζια, καλογινωμένα και ζουμερά, με το λαχταριστό τους ζουμί να στάζει από το στόμα μου καθώς φτύνω τα κουκούτσια πλάι στα σκαλάκια του κήπου (ποτέ δεν ξέρεις αν θα βγούνε καρπουζιές).
Η κατάρα του Αυγούστου – αυτό το ‘ταξιδάκι αναψυχής μ’ένα κρυμμένο τραύμα’ που συνεχώς με καταδιώκει’: Mόλις που άρχισα να συνέρχομαι μετά από 4 μέρες με πειραγμένο νεύρο στην ωμοπλάτη που με καθήλωσε και με ακινητοποίησε κανονικά. Δε μπορούσα να σηκωθώ, να κουνηθώ, να αναπνεύσω χωρίς να πεθαίνω από τον πόνο και οι σπασμοί στην πλάτη να συνεχίζουν ακάθεκτοι, τί κοκτέϊλ αναλγητικών/μυοχαλαρωτικών/μυαλοπαιχτικών, κολλάρα και αλοιφές μου λες.
Στο μπάνιο δυο-δυο και η βυσσινάδα αυστηρά και μόνο με καλαμάκι.

Ευτυχώς, αυτόν τον Αύγουστο σαβουριάστηκα σε καλύτερη στιγμή, δηλαδή όχι παραμονή αναχώρησης για το νησί των παθών. Εντάξει, μάλλον θα πρέπει να ευγνωμονώ το σύμπαν για τα μικρά χατήρια που μου έδωσε.

Λένε πως το ενδιαφέρον θέμα με τον πόνο είναι πως δεν έχει απαραίτητα παράλληλη σχέση με τη σοβαρότητα της κατάστασης, φτάνει μόνο να σκεφτείς τί γίνεται τραβώντας μια παρανυχίδα. Σαφέστατα όχι θανάσιμη απειλή και όμως νιώθεις τη μισή ζωή σου να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Είμαι σίγουρη λοιπόν πως κάποιο (ακόμα) μεγάλο ‘μάθημα’ κρύβεται και σ’αυτή μου την Αυγουστιάτικη περιπέτεια υγείας – άλλωστε, αυτή δεν είναι η raison d'être κάθε τραγωδίας; - αλλά, για άλλη μια φορά, αρνούμαι πεισματικά να ξαναμάθω.Ως εδώ, σύμπαν, arrêter s'il vous plaît!, εντάξει? Αρκετά! Μας έπρηξες...

Πολύ χαρά και πόνος και αυτό το καλοκαίρι, σταθερή η συνταγή.Μήπως ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο μικρό χωριό μας?

Thursday, June 22, 2006

SIN



Hush, hush, hush don't say a thing
Lets see what the night will bring
It might be everything

Oh it hurts when you're too blind to see
Please don't read my mind
I tell the truth to me
Sin sin sin
Look where we've been...