Μικρές ιστορίες τρέλλας σε Τρίτη μείζονα

Το ξυπνητήρι χτυπά, το χέρι το κλείνει, τα μάτια ανοίγουν πανικόβλητα - 830 και στις 11 έχω διάλεξη! Το powerpoint θέλει λίγη ακόμη δουλειά, πρέπει να ξαναδιαβάσω τις υποθέσεις, το μαλλί μου είναι μια κόλαση.
Γιατί? Μα γιατί δε μπορώ να ξυπνήσω?
Χύνω τον καφέ, τρώω άτσαλα άλλο ένα κομμάτι κέικ, τρέχω στο ντουζ, γλιστράω...
Ποιό outfit ταιριάζει με νεύρα άραγε, όλα μου φταίνε. Βάζω το-αγαπημένο-μου-της-ερτ, david and goliath nerd power, τζην και σακάκι, φοράω τα καινούργια μου γυαλιά, σηκώνω το μαλλί α λα le freak style και προσεύχομαι να μου'χει κάτσει το θέμα πιο πολύ σε cool παρά σε τρελλή. 220 μάτια πάνω σου, δεν είναι λίγα. Μαζέψου...

Φτάνω λαχανιασμένη στη στάση με Καίτη Γαρμπή στο shuffle του ipod (shame) καθώς βλέπω το λεοφωρείο μου να φεύγει. Μονολογώ 'merde, merde, putain' - doing my bit για την εύρεση δουλειάς στις Βρυξέλλες (γαλλικά δε θέλετε darlings? NA!)
Mπαίνω και δεν έχω ψιλά, φτάνω και δε θέλω δουλειά.
ΟΛΑ σκατά, που λέει και ο Πανούσης.

Κάτι τέτοιες μέρες....
Που αρχίζουν μες στην τσίτα, εξελίσσονται οκ τελικά και τελειώνουν στο σουπερμάρκετ στις 5 γιατί πρέπει να γυρίσω στο σπίτι ώστε να ΣΥΝΕΧΙΣΩ τη δουλειά μέχρι τις 11-12, τέτοιες μέρες σκέφτομαι πως θα είναι η υπόλοιπη ζωή και μου τη δίνει. Μου τη ΔΙΝΕΙ.