ΠΕΡΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Επιστροφή στην Σκωτία, για μια στιγμή στο χρόνο, επίσκεψη σε μια άλλη ζωή που τελείωσε σχεδόν βάζοντάς το στα πόδια...
Επιστροφή στο blog, που σχεδόν σα μουτρωμένο παιδί με περιμένει να του δώσω λίγη σημασία - είναι άραγε η επικοινωνία που φοβάμαι ή ο διάλογος με το 'μέσα'? Μερικές φορές, νιώθω τα λόγια να περισσεύουν μπρος σε αυτά που σου φωνάζει το μυαλό και - εννίοτε - η καρδιά σου, σε μια γλώσσα σχεδόν ξένη, ή που έστω ακούγεται ξένη, λίγο σαν την Γλασκωβιανή προφορά φίλων παλιών, Κυριακή μεσημέρι στο Stockbridge.
Βρίσκω συχνά τις επιστροφές σε μέρη φυσικά και συναισθηματικά disconcerting - να, σαν αυτή τη λέξη που δε μπορώ να βρω στα ελληνικά. Να περπατάς σε δρόμους που για χρόνια (πολλά, 7 τον αριθμό) ήταν αυτοί που χάραζαν τη ζωή σου, να κοιτάς μέρη που έχουν αλλάξει εντελώς από τότε που έφυγες και άλλα που παραμένουν ακριβώς μα ακριβώς τα ίδια, να συναντιέσαι με ανθρώπους που κάποτε ήταν ο ΚΟΣΜΟΣ σου, οι φίλοι σου, το στήριγμα, η by choice οικογένειά σου. Είναι λίγο σα να ξανα-αγγίζεις σώματα (κάποτε) αγαπημένα, γνώριμα, να θυμάσαι ξανά τη γεύση, τη μυρωδιά, τη γλύκα και την επιθυμία με την οποία κάποτε σε τύλιγαν καθώς αγκαλιαζόσασταν σε ένα διαμέρισμα στο Newington ή στα Canonmills.
Eίναι όμορφα και δύσκολα και μπερδεμένα και απροσδιόριστα μαζί.
Could you go back? And, most importantly, should you?

Για 3 περίπου 24ωρα προσπαθούσα να συνέλθω και αυτό το ερώτημα συνέχεια στο μυαλό μου: Eίναι τελικά ΑΓΑΠΗ ή νοσταλγία?...