I JUST WANT TO FEEL

Το να 'φοράς την καρδιά στο πέτο', να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια, να παίρνεις το ρίσκο - παρά το φόβο - στο όνομα της πιθανότητας οτι η ευτυχία μπορεί και να έρχεται, το να πέφτεις στα σκληρά και μαλακά με τα χέρια πάντα μπρος έτσι ώστε, γρατζουνιές, μελανιές, ραγίσματα, σπασίματα et all aside εσύ να ξέρεις πως θα σηκωθείς - θέλω να πιστεύω - είναι στάση ζωής.
Είναι 'μαγκιά'.
Είναι το πώς είμαι, χωρίς πραγματικά να υπάρχει εναλλακτική.

Και ναι, για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρά τα χαστούκια και τα πεσίματα, επιμένω πεισματικά να μην αλλάξω. Να μην γίνω άνθρωπος φοβισμένος και κλειστός, 'βολεμένος' με την οποιαδήποτε 'σιγουριά' που επιφέρει η μιζέρια.
Το τεστ του 'έμαθες? έζησες?' το υποστηρίζω χωρίς όρους.

Μα στιγμές σαν κι αυτές, νιώθω να με βαραίνει το βάρος του κόσμου ολόκληρου μαζί...
Στιγμές σαν κι αυτές εύχομαι να ΜΗΝ ήμουν δυνατή, να επέτρεπα στον εαυτό μου να πέσει κάτω και να ΜΗ σηκωθεί, να ζητιάνευα και να έπαιρνα με λαιμαργία την καλωσύνη του κόσμου, το έλεος ακόμα.
Ας είναι καλά η περηφάνεια όμως, το άλλο μόνιμο συστατικό του πακέτου.

Έζησες, ναι. Έμαθες, ναι. Ένιωσες, ναι. Και πήρες το ρίσκο, έκανες αυτό που έπρεπε και ήταν αληθινό προς τον εαυτό σου.
Το πότε θα μπει και το 'χάρηκες?' στην εξίσωση περιμένω μόνο τώρα πια...