Nothing less than...

Θυμάσαι αυτή τη φάση που νιώθεις πως όλα μέσα σου άρχισαν ξανά να 'ξυπνούν',

λίγο σαν κάτι να είχε τελείως σβήσει, σπάσει, τελειώσει μέσα σου και ξαφνικά ξαναγεννιέται;

Αυτή την αίσθηση, την ανάγκη, την επιθυμία, την γλύκα, την λύσσα να δεις επιτέλους τον άλλο, να τον αγγίξεις, να τον σφίξεις πάνω σου και να λιώσεις μέσα του πιστεύοντας πως - ναι, λοιπόν - τα παραμύθια δεν είναι μόνο για τα παιδιά, μπορούν να συμβούν και σ'εσένα, σε πείσμα και αντίθετα με όσα μέχρι σήμερα πίστευες, ένιωθες, πέρασες;

Ξέρεις για ποιό συναίσθημα σου λέω, που έχει αγωνία και φόβο και άγχος και κόμπλεξ και απέραντη ευτυχία, χαρά και προσμονή και συγκίνηση μαζί; Tις μοναδικές αυτές στιγμές που 'το περιμένεις να συμβεί', τον περιμένεις να έρθει, παίζεις στο μυαλό σου όλα τα πιθανά σενάρια του πώς θα είναι, τί θα πείτε, τί θα γίνει και θα ορκιζόσουν πως η καρδιά σου χτυπά πιό δυνατά ακόμα και απο το εν λόγω κλίσε και ειλικρινά νιώθεις οτι μπορεί να σπάσει;

Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που κάνουν όλα τ'άλλα ξαφνικά 'ν' αξίζουν', να έχουν νόημα.

Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που ξέρεις πως αξίζει τελικά να ζεις, να παίρνεις ρίσκα, να βάζεις ευατόν μπροστά και να μη φοβάσαι μην πληγωθείς, γιατί η πιθανότητα της ευτυχίας είναι ανεκτίμητη.

Μου λείπουν αυτές οι στιγμές... και ίσως περισσότερο μου λείπει η πίστη (?) οτι θα ξαναρθούν.

Για την ώρα όμως, νιώθω πολύ ευτυχισμένη που τις ζω έστω και μέσω τρίτων...

Δύο 'δικοί' μας άνθρωποι παίρνουν το ρίσκο αυτό το Σαββατοκύριακο.

Ελπίζω να τους έρθουν όλα καλά :)

Aυτό το post είναι για σας παιδιά!

"Some people are settling down, some people are settling and some people refuse to settle for anything less than butterflies." -Carrie