10 τρουφίτσες μετά και το διπλοσάγονο αρχίζει να καταστρώνει επανεμφάνιση αλλά… who cares, τελικά, ε? Ακόμα και η μασαμπούκα φαντάζει καλύτερη/λιγότερο sad όταν είσαι εσύ καλά. Happy eating, it kinda makes all the difference.
Θυμάμαι την Α. όταν μας έλεγε για το τέλος της σχέσης της με τον Ν. – το πρώτο γκομενάκι της – και πως ένα πρωί συνειδητοποίησε πως, όχι, δεν ήταν ερωτευμένος με εκείνη, αυτό που ένιωθε είχε να κάνει κυρίως με τον δικό του ενθουσιασμό και ανάγκη, με τον ‘έρωτα για τον έρωτα’ και τον εαυτό του. Τελικά, η όλη φάση ήταν πιο πολύ για ‘εκείνον’ παρά για ‘αυτούς’. Προσωπικός διανοητικός και συναισθηματικός αυνανισμός νομίζω είναι ο όρος που χρησιμοποίησε τότε η Α., καθώς πεθαίναμε στα γέλια πάνω απ’το chop suy μας (της είχε ζωγραφίσει ένα τριαντάφυλλο σε ένα άδειο βάζο με ένα γυρμένο κοτσάνι σαν πέος που αδυνατούσε να σηκωθεί ένα πράγμα – ήταν πραγματικά πολύ αστείο) – κοινώς mental masturbation που το λέω εγώ.
[Για το(ν) δικό μου Τριαντάφυλλο καλύτερα μην πω, γιατί δε μας χωράει νομίζω entry!]

Δεν ξέρω, η ερώτηση ‘Έχεις πραγματικά ερωτευτεί ποτέ? Πότε? Πόσες φορές?’ συχνά με βάζει σε σκέψεις.
Έχουμε άραγε συγκεκριμένο απόθεμα ενέργειας για έρωτες τρελλούς και κεραυνοβόλους ή μήπως είναι μόνο ένας, άντε δύο? Και περνώντας τα χρόνια, μπορούμε ακόμα να ερωτευόμαστε συννεφακιασματικά? (ουάου!) Ή αλλάζει και ο τρόπος και η ποιότητα? Ή μήπως πάλι εξαρτάται – από εμάς, το άλλο άτομο, τις συγκυρίες, κτλ? Και, τελικά, ερωτευόμαστε ποτέ με κάποιον άλλο άνθρωπο ουσιαστικά ή ερωτευόμαστε με την ιδέα του έρωτα? (Και άρα μια χαρά τα έκανε ο φίλος μας ο Ν. – ε?)

Εντάξει, σιγά να μη βρω απαντήσεις, δεν είμαι σίγουρη πως θέλω κιόλα. Είπαμε, αυτή η παράλυσις by ανάλυσις με έχει φάει χρόνια τώρα, καιρός να σταματήσω. Χαίρομαι μόνο που είμαι πλέον σε μια φάση (?), με έναν άνθρωπο (?) που δε με κάνει συνεχώς να σκέφτομαι, αλλά μ’αφήνει να αισθάνομαι και να εκφράζομαι και ν’αντιδρώ, χωρίς συνέχεια να το αναλύω το θέμα, να βάζω ερωτηματικά και προβλήματα.

Ίσως να’ναι saddo, αλλά συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι – ναι, η αγάπη και οι σχέσεις είναι σα τα λουλούδια, όντως, πρέπει να τα φροντίζεις και να τα ποτίζεις, να τα κλαδεύεις και ενίοτε να τους βάζεις και λίπασμα – αλλά, τις περισσότερες μέρες, μπορούν να αναπτύσονται και μόνα τους… Επειδή είναι κοντά σου, επειδή τα κοιτάς και χαμογελάς και τα σκέφτεσαι. Επειδή τα αγαπάς και ανθίζουν κι εκείνα όπως σ'αγαπάνε. It doesn’t need to be all about hard work, all the time. Χαζό ίσως, αλλά εμένα με έχει ξαφνιάσει απόλυτα και ευχάριστα…

Και πίσω στα τρουφάκια, τις πίτσες και τις νύχτες στον καναπέ που – διάολε – χρειάζονται κι αυτές!!Καλά μας πήγε η δίαιτα, αλλά και οι alternative τρόποι καψίματος θερμίδων δε με χαλάνε καθόλου.
... Εν τέλει, τί είναι η αγάπη αν δε χωράει τελικά ένα διπλοσαγονάκι και μια κοιλίτσα λίγο στρογγυλότερη, ε? ;-)