Λαγονήσσι. Όπως Exeter? E, καμία σχέση!

Μύρισε καλοκαίρι, ω ναι, ακόμα και εδώ!

Ο ήλιος βγήκε, τα λουλούδια άνθισαν, τα πουλάκια κελαϊδάνε και τα γραπτά της εξεταστικής στοίβες στο γραφείο μου.
Τί’ χες Γιάννη – τί’ χα πάντα.

Άντε, να δούμε πώς θα τη βγάλουμε και φέτος...

Τα ζεστά καλοκαίρια εδώ στην Αγγλική Ριβιέρα εν μέσω υποχρεώσεων με καταθλίβουν: Και επειδή νιώθω ενοχές όταν βγαίνω και τα χαίρομαι με τις υποχρεώσεις να τρέχουν και επειδή τέτοιες μέρες δε μπορώ παρά να σκέφτομαι την Ελλάδα.

Τα καλοκαίρια εκεί.
Τους φίλους.
Tο σπίτι.
Tην Ήρα και την Κίρκη που θα κάνουν σα τρελλές μόλις με δουν, ξημερώματα με τις βαλίτσες να πηδάω το φράχτη για να τις ξανασυναντήσω - πόσο έμεινε, ένας μήνας και μια μέρα.

Αυτό το μοίρασμα με έχει κουράσει. Να μοιράζεις και να μη μοιράζεσαι.
Και αυτό το καλοκαίρι? Αυτό το καλοκαίρι θέλω κλείσιμο - κλείσιμο υποχρεώσεων, παλιών λογαριασμών, κύκλων που τράβηξαν πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Μα πάνω από όλα, θέλω αρχές! Καινούργια, καινούργια όλα... Τραγούδια, μέρη, συναυλίες, πρόσωπα.

Αυτό το καλοκαίρι...