Να μας πάρεις μακριά

"Νιώθω οτι είμαι στη μέση μιας εκτεταμένης μεταβατικής περιόδου", μου λέει.
Κι εγώ, κάπως έτσι νιώθω.
Το θέμα είναι, αυτή η φαινομενικά συνεχής (και εξαντλητική) φάση μετάβασης, θα τελειώσει ποτέ – ή θα είναι η ζωή γεμάτη τέτοια από εδώ και μπρος?
Από εδώ και μπρος, ναι, αυτό είναι το θέμα, όχι το μέχρι τώρα.

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα οτι θα φύγω.
Αγχώθηκα από τη μια, ηρέμησα από την άλλη.
Τα πράγματα σου φαίνονται πολύ πιο χαλαρά και σε πιέζουν πολύ λιγότερα όταν έχεις πλέον αποφασίσει ‘σοβαρά’μέσα σου πως είναι προσωρινά.
Πως θα τα κάνεις προσωρινότερα.
Χριστουγεννιάτικο πάρτυ στη δουλειά, χαμόγελα λίγο ειλικρινή-λίγο ψεύτικα, ευχές και σοκολάτες, ευχαριστίες ‘for all our hard work’ και εγώ να νιώθω μια τεράστια ανακούφιση που – καλώς ερχόντων των πραγμάτων – του χρόνου τέτοια μέρα δε θα είμαι εδώ.
Και συνάμα μια μελαγχολία που για’ μένα αυτό ήταν και ‘goodbye’ μαζί.
Και ας το ξέρω μόνο εγώ,
μικρό προδοτάκι!,
σκέφτομαι μέσα μου καθώς το ενοχικό μου σύνδρομο αναζοπυρώνεται.

I don’t suppose they’ll even care in the end, nobody does…

Δε θέλω όμως, για δεύτερη φορά, να φύγω γιατί δε θέλω να μείνω.
Θέλω να φύγω για κάπου που θέλω να πάω.
Δε θέλω πια οι επιλογές μου να είναι αρνητικά κινούμενες, έχω νομίζω ανάγκη να είναι θετικά κατευθυνόμενες.
Πού όμως, πού?

(Ναι, ίσως εκεί να είναι η απάντηση. Αλλά πόσο δύσκολο να διαλέξει κανείς τί θέλει να κάνει και πού, όταν συναισθηματικά δεν τον κρατάει τίποτε σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος και προσωπικά δεν τον ωθεί κανένα μεγάλο απωθημένο να γίνει ‘κάτι’, ‘κάποιος’ για να’ χει να χαίρεται?)

Πώς το πες μετά το άλλο βρε φίλε μου?
"Θέλω κάπου τα καράβια μου ν’ αράξω επιτέλους, αν όχι όλα, έστω κάποια από αυτά".
Eλπίζω να βρούμε και οι δύο καλό λιμάνι σύντομα.