Koμμάτια κοντινών αναμνήσεων

Πριν απο λίγο καιρό ανέβασα ένα post πολύ προσωπικό.
Μετά απο λίγες ώρες αποφάσισα πως δε μπορούσα, δε μπορούσα να το αφήσω, δε μπορούσα να το συνεχίσω, ειδικά όσο εκείνη η ιστορία ακόμα 'έτρεχε' και μέσα μου 'έγραφε'.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά έχουν αλλάξει πολλά.
Και τώρα νιώθω οτι θέλω να τo μοιραστώ,
κομμάτια ζωής,
όπως τα διάβασα πριν λίγα βράδια σε ένα άλλο, 'πραγματικό' ημερολόγιό μου...


15/10/05
... Σάββατο πρωί, post έναν καφέ, στο κρεβάτι να σκέφτομαι άραγε πώς θα είναι τα χέρια του όταν με κρατάει, τί γεύση θα έχουν τα φιλιά του, πόσο πιο πολύ θα με κάνει να αισθάνομαι πως λιώνω, πραγματικά, όταν τον ακούω να μου μιλάει.
Ιt almost seems ludicrous to suggest that you can fall in love with a voice - but, maybe, it can happen.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό συμβαίνει γιατί 'it was about time the heart opened up again', γιατί είχα ανάγκη να ξανα-αισθανθώ έτσι - και άλλα τέτοια sensible. H αλήθεια είναι οτι ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, δε με νοιάζει καθόλου το 'γιατί' ...

17/10/05
... Ένα εισητήριο Exeter - Παρίσι που κλείστηκε στη 1μμ της Κυριακής για τις 530 το ίδιο απόγευμα. Για ένα βράδυ. Μόνο.

Speaking of stuff fairytales are made of!

Στο αεροπλάνο να θυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου να αναπνέει καθώς παίζω με το ipod.
Mια αμήχανη συνάντηση στο αεροδρόμιο και μια νυχτερινή διαδρομή μέσα στα φώτα της πόλης, εντελώς άλλη απο deja vu.
Δεν ήξερα τί γίνεται, τί να σκεφτώ και να περιμένω, δεν μπορούσα καν να τον κοιτάξω καλά-καλά, κάρφωνα το βλέμμα στο τζάμι μου για να δω το πρόσωπό του μέσα από το γυαλί.
I just had to let all the (un)reality of the moment sink in.
Kαι στο φόντο το Παρίσι,
το Παρίσι, για πρώτη φορά!
[...]
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μετά από το γύρο της πόλης, στο αυτοκίνητο με τζαζ, ανηφορίζουμε προς τη Μονμάρτη.
Εμείς, πλέον αγκαλιά, διστακτικά, αργά, ερευνητικά
στα σκαλοπάτια παρέα με την πιτσιρικαρία, να κοιτάζουμε την πόλη
τα φώτα
τ'αστέρια
το ΠΑΡΙΣΙ
αυτή τη βραδιά που ένιωσα πως η καρδιά μου ίσως και να σπάσει από την ομορφιά της στιγμής
και της σιωπής.


Πολλές ώρες μετά,
νωρίς τα ξημερώματα,
μετά από ατελείωτες στιγμές αναγνώρισης δέρματος, σώματος και αφής,
η μέρα μας βρίσκει αγκαλιά σ'ένα ξενοδοχείο κάπου κοντά στο Charles de Gaulle.
Είμαι κουλουριασμένη και χαϊδεύω το στήθος του καθώς γυρίζει το κεφάλι του για να ψιθυρίσει κάτι μέσα στα μαλλιά μου.
Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα να επιθυμώ κάποιον τόσο πολύ...
Και αν θυμάμαι, δε θέλω να ξέρω.
Το δέρμα του ήταν τόσο, μα τόσο οικείο...
Και δε θέλησα να σκεφτώ τίποτε άλλο.
ΔΕΝ σκέφτηκα τίποτε άλλο.