Pilgrimage
Πάνε σχεδόν 2.5 χρόνια από τότε που σταματήσαμε να ζούμε 'έναν έρωτα μεγάλο'. Να βρισκόμαστε Παρασκευή βράδυ αγκαλιά στο King's Cross και να τρέχουμε για τον υπόγειο στη Russel Square, τρελλαμένοι από την Απουσία, διψασμένοι για επαφή.
Το Λονδίνο χαρτογραφήθηκε σχεδόν σε κάθε γωνιά του με φιλιά, ματιές, χέρια πλεγμένα σφιχτά, γέλια, υποσχέσεις και σχέδια για όλα όσα θα έρχοταν μετά. Η πόλη έγινε ένα ακόμα σημείο αναφοράς για μια σχέση ζωής που κράταγε 10 χρόνια σχεδόν, από πρωτεύουσα σε 'πρωτεύουσα', από τρένο σε τρένο και αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο. Τόσες στιγμές αποσκευές, βαλίτσες που έκλειναν πριν καλά-καλά προλάβουν να αδειάσουν.
Την πρώτη φορά που ξαναπήγα στο Λονδίνο Μετά ήταν σα να έκανα ασκήσεις θάρρους, όπως κι όταν ξανακάθησα σε αυτό το παγκάκι στην πλατεία Συντάγματος που χωρίσαμε εκείνο το βράδυ στα τέλη του Δεκέμβρη, παραμονές Χριστουγέννων.
Κι όμως, μου φαίνεται πως μόλις ξορκίσει κανείς το φόβο από μέσα του, οι καινούργιες αναμνήσεις φτιάχνονται σχεδόν με ταχύτητα φωτός.
I reclaimed London, I reclaimed Edinburgh, I reclaimed Athens. And I'm happy now.
Πιο πολύ με τρομάζει που 'πάω την απουσία σου να συνηθίσω', που - ξέρω - πως μαζί σου κόπηπε ένα κομμάτι από το μέσα μου αλλά πλέον δε μου λείπει, σαν μυς που σα να μην ήξερα πως είχα ποτέ.
Να είσαι καλά, όπου και να'σαι...
Χαίρομαι πραγματικά που πλέον, παραμονές Λονδίνου, τα πόδια μου δεν τρέμουν και δε νιώθω πως η καρδιά μου πάει να σπάσει. Που λέω 'ναι, βρε, θα έρθω να πιούμε καφέ - μονοήμερη, τσακ-μπαμ, Λονδίνο, να τη γονατίσουμε την Oxford' και δε 'το' 'σκέφτομαι'.
Λένε πως 'ο έρωτας με έρωτα περνάει'.
Εμένα δε μου ήρθε έτσι ακριβώς, αλλά να που πέρασε.
Να είσαι καλά...
5 Comments:
:) Kserw ti ennoeis. Na peraseis kala.
kala na eisai panta! and take care of yourself
Μπράβο Ντι.
να περάσεις καλά...
ΧΧΧ
στην αρχη νομιζα οτι καποιος μου κανει πλακα. οτι κατι γραφει για μενα. ενα twilight zone. επανηρθα οταν ειδα οτι ελειπε μια πολη.
και ο χρονος ηταν λιγοτερος.
και ο χειροτερος μα αποτελεσματικοτερος γιατρος.
το φλεβαρη τα ματαβρηκα και γω με το λονδινο μετα απο πολλα χρονια και τελικα μαλλον δεν τα ειχα χασει και ποτε. αλλα τα ΜΑΤΑΒΡΗΚΑ ομως.
Thanks παιδιά - για όλα! Και είμαι καλά, απίστευτο κι όμως αληθινό, you know? Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να το παραδεχτούμε :) (μη με ρωτάτε για τον πληθυντικό, it's the 'royal we'!)
marquee welcome! πολύ θα ήθελα να σε διαβάσω αφού όπως λες μοιραζόμαστε πόλεις και συναισθήματα, αλλά το link δε φαίνεται να δουλεύει.
sadie, xilaren, μαρκησία... την αγάπη μου x
Post a Comment
<< Home