I JUST WANT TO FEEL

Το να 'φοράς την καρδιά στο πέτο', να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια, να παίρνεις το ρίσκο - παρά το φόβο - στο όνομα της πιθανότητας οτι η ευτυχία μπορεί και να έρχεται, το να πέφτεις στα σκληρά και μαλακά με τα χέρια πάντα μπρος έτσι ώστε, γρατζουνιές, μελανιές, ραγίσματα, σπασίματα et all aside εσύ να ξέρεις πως θα σηκωθείς - θέλω να πιστεύω - είναι στάση ζωής.
Είναι 'μαγκιά'.
Είναι το πώς είμαι, χωρίς πραγματικά να υπάρχει εναλλακτική.

Και ναι, για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρά τα χαστούκια και τα πεσίματα, επιμένω πεισματικά να μην αλλάξω. Να μην γίνω άνθρωπος φοβισμένος και κλειστός, 'βολεμένος' με την οποιαδήποτε 'σιγουριά' που επιφέρει η μιζέρια.
Το τεστ του 'έμαθες? έζησες?' το υποστηρίζω χωρίς όρους.

Μα στιγμές σαν κι αυτές, νιώθω να με βαραίνει το βάρος του κόσμου ολόκληρου μαζί...
Στιγμές σαν κι αυτές εύχομαι να ΜΗΝ ήμουν δυνατή, να επέτρεπα στον εαυτό μου να πέσει κάτω και να ΜΗ σηκωθεί, να ζητιάνευα και να έπαιρνα με λαιμαργία την καλωσύνη του κόσμου, το έλεος ακόμα.
Ας είναι καλά η περηφάνεια όμως, το άλλο μόνιμο συστατικό του πακέτου.

Έζησες, ναι. Έμαθες, ναι. Ένιωσες, ναι. Και πήρες το ρίσκο, έκανες αυτό που έπρεπε και ήταν αληθινό προς τον εαυτό σου.
Το πότε θα μπει και το 'χάρηκες?' στην εξίσωση περιμένω μόνο τώρα πια...

Επιστροφή

Touching base

Δεν ξέρω από πού ν'αρχίσω... Μάλλον από τον ύπνο.

Είμαι εξαντλημένη, σωματικά και ψυχολογικά και νιώθω οτι στη βδομάδα που πέρασε συμπυκνώθηκαν γεγονότα, εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα και συμπεράσματα χρόνων - πολλά από αυτά χρήσιμα, άλλα ευχάριστα, αρκετά ανησυχητικά. Δεν ξέρω, νομίζω θα κάνω αυτό που έλεγε ο Μαίανδρος περί 'χώνεψης'. Αισθάνομαι πως δεν αντέχω κι άλλη ανάλυση, αλλά χρόνος για χώνεψη σίγουρα μου χρειάζεται.

Το μόνο σίγουρο είναι τούτο: από αύριο νιώθω πραγμάτικα πως ξεκινάει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου...

Καλώς σας βρήκα,

De(e)

TΑ ΧΑΡΤΙΝΑ

Μία βδομάδα χωρίς internet - και όποιος αντέξει!
Ένα ταξίδι ακόμα, ίσως και το τελευταίο αυτού του τύπου.
Νέα γεύση από 'Ευρώπη' και πιθανές μελλοντικές ζωές - για όσο αντέξουμε...
Για όσο μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι πως ίσως έχω ακόμα λίγο χρόνο για αποφάσεις τέτοιας φύσης.

Και μαζί με αυτά - η π_ρ_ο_θ_ε_σ_μ_ί_α.
ΤΗΕ SELF-IMPOSED DEADLINE.
Oι εναπομείνασες μέρες μέσα στις οποίες θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ελπίζει ακόμα σε happy ending, σε ευχάριστες εκπλήξεις, στην υπάρξη συγκοινωνούντων δοχείων συναισθημάτων που ίσως αυτή τη φαιδρή και ηλίθια μέρα της 14ης βρουν το θάρρος να παρουσιάσουν εαυτόν. Να παρουσιάσει εαυτόν.

Αν δεν, .... Το διακοπτάκι θα πρέπει να κλείσει.
Η ιστορία τράβηξε πολύ.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα άντεχα να χορεύω στην κουζίνα μου μαζί του pretending there's nothing more to it.
Γι'αυτό και θα βάλω - έστω και πλασματικό - τέλος.

Μα μέχρι τότε, διατηρώ το δικαίωμα να ελπίζω! (Ε;;)


Να περνάτε καλά και καλή μας αντάμωση!
De(e)

My Valentine

Not a red rose or a satin heart.
I give you an onion.
It is a moon wrapped in brown paper.
It promises light
like the careful undressing of love.

Here.
It will blind you with tearslike a lover.
It will make your reflectiona wobbling photo of grief.
I am trying to be truthful.

Not a cute card or kissogram.
I give you an onion.

Its fierce kiss will stay on your lips,
possessive and faithfulas we are,
for as long as we are.

Take it.
Its platinum loops shrink to a wedding ring,
if you like.
Lethal.
Its scent will cling to your fingers,
cling to your knife.

C. A. Duffy

ΠΕΡΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Επιστροφή στην Σκωτία, για μια στιγμή στο χρόνο, επίσκεψη σε μια άλλη ζωή που τελείωσε σχεδόν βάζοντάς το στα πόδια...
Επιστροφή στο blog, που σχεδόν σα μουτρωμένο παιδί με περιμένει να του δώσω λίγη σημασία - είναι άραγε η επικοινωνία που φοβάμαι ή ο διάλογος με το 'μέσα'? Μερικές φορές, νιώθω τα λόγια να περισσεύουν μπρος σε αυτά που σου φωνάζει το μυαλό και - εννίοτε - η καρδιά σου, σε μια γλώσσα σχεδόν ξένη, ή που έστω ακούγεται ξένη, λίγο σαν την Γλασκωβιανή προφορά φίλων παλιών, Κυριακή μεσημέρι στο Stockbridge.
Βρίσκω συχνά τις επιστροφές σε μέρη φυσικά και συναισθηματικά disconcerting - να, σαν αυτή τη λέξη που δε μπορώ να βρω στα ελληνικά. Να περπατάς σε δρόμους που για χρόνια (πολλά, 7 τον αριθμό) ήταν αυτοί που χάραζαν τη ζωή σου, να κοιτάς μέρη που έχουν αλλάξει εντελώς από τότε που έφυγες και άλλα που παραμένουν ακριβώς μα ακριβώς τα ίδια, να συναντιέσαι με ανθρώπους που κάποτε ήταν ο ΚΟΣΜΟΣ σου, οι φίλοι σου, το στήριγμα, η by choice οικογένειά σου. Είναι λίγο σα να ξανα-αγγίζεις σώματα (κάποτε) αγαπημένα, γνώριμα, να θυμάσαι ξανά τη γεύση, τη μυρωδιά, τη γλύκα και την επιθυμία με την οποία κάποτε σε τύλιγαν καθώς αγκαλιαζόσασταν σε ένα διαμέρισμα στο Newington ή στα Canonmills.
Eίναι όμορφα και δύσκολα και μπερδεμένα και απροσδιόριστα μαζί.
Could you go back? And, most importantly, should you?

Για 3 περίπου 24ωρα προσπαθούσα να συνέλθω και αυτό το ερώτημα συνέχεια στο μυαλό μου: Eίναι τελικά ΑΓΑΠΗ ή νοσταλγία?...