Και μετά, και μετά;

Για ακόμα μια φορά ήρθα με μια βαλίτσα χρόνο μαζί: baggage, some good, some bad, but overall fairly interesting.

Έχω, όπως πάντα άλλωστε, πολύ ανάμεικτα συναισθήματα για όσα έγιναν τη χρονιά αυτή. Αλλά, τελικά, μάλλον 2 είναι τα μεγάλα ερωτήματα που χαρακτηρίζουν τη φύση του χρόνου που περνάει (και χάνεται και δεν ξαναχαρίζεται):

1. EZHΣΕΣ?
Και 2. ΕΜΑΘΕΣ?

Νομίζω πως και στα δύο η απάντηση για το 2005 ήταν ‘ναι’.

Και τώρα;…

- Tώρα είναι καιρός για
Χαμόγελα βαθιά και
Σιωπή και
Θάρρος και δύναμη ψυχής.

Είναι καιρός για αλλαγή
Και για αντικατάσταση του φόβου με
Αποδοχή του ότι
Τα πράγματα ‘γίνονται’ τελικά – και θα γίνουν – όπως πρέπει.

Να είστε όλοι καλά!

Kίρκη

Πώς το έλεγε αυτός που το έλεγε? 'Όσο γνωρίζω τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο αγαπώ τα ζώα'. Κάπως έτσι.
Νo offence meant για το δίποδο βασίλειο: αλλά μάτια κι αγκαλιές σα της Κίρκης λίγες έχω εισπράξει στη ζωή μου...

(Και, ναι, Πολύβιε - είναι ενίοτε πολύ όμορφη)

Όλα καλάαααααααααα

Μαίρη Κριστ Μας

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με τον Σάκη να μου υπόσχεται ‘θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας/ θα σου κάνω και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς’. Ναι, αμέ, σε μένα μόνο, μέσω tv μεν και blogging, αλλά μου το είπε, ξεκάθαρα.
Τί λες βρε παιδί μου! Και φαϊ, και χειρονακτική μυοχαλαρωτική δραστηριότητα και… δεν ξέρω κι εγώ τι, βρε μπράβο, κι εγώ που έλεγα πως πίκρα θα τη βγάλουμε και φέτος! (΄Ασε μανάρι, έπεσες και σε vegeterian, πάλι χάσαμε, δε μου κάθεται τίποτε σωστό πια).

Βγήκαμε, είδαμε φίλους – παλιούς και νέους, ήπιαμε τα ποτά μας, είπαμε τα νέα μας, φάγαμε τα μανταρίνια από τον κήπο μας (και τα πόδια μας μαζί μπορώ να σου πω), ήρθαν φίλοι σπίτι, αράξαμε μπροστά σε τζάκι με αγκαλιές, αγνοήσαμε λίγο τα καθιερωμένα xmas blues (καλά, όχι και εντελώς, μην τρελαθούμε), πήραν φωτιά και τηλέφωνα και text, όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν και… άντε, καλές γαλοπούλες και αύριο :)

Χαρούμενη Χρυσή Πρωτοχρονιά

Εννιά χρόνια πήγαινε-έλα...
Βαλίτσες μπρος στην πόρτα, depon και ipod στη τσάντα – check,
Διαβατήριο-e ticket-κινητό – check.
Διάθεση, μικτή όπως πάντα – check.
Expectations: pretty low – check.
Πάμε πάλι ξανά, λεοφωρεία γεμάτα, αεροδρόμια με γκρίζα φώτα, άνθρωποι περνούν και φεύγουν, στομάχι ανάκατο, δέρμα θαμπό, πίσω, πάλι πίσω, εκεί.
Αλλά χωρίς τη ζωή εκείνη,
Εσένα,
Χωρίς τα γέλια, τα σινεμά, τις αγκαλιές στη μέση της Πανεπιστημίου, τα τραγούδια στου Ψυρρή, τις μεταμεσονύκτιες στο ΑΣΤΥ, τα οικολογικά στον ‘θείο’, τα ρακόμελα στο ‘Ποδήλατο’, τα φιλιά after hours κάπου εκεί στο Παγκράτι, τις μουσικές δυνατά στο αυτοκίνητο τα ξημερώματα, το τελευταίο text καληνύχτα, τις ματιές χρόνων έντεκα.

Ας είναι.
Την έχω αφήσει αυτή τη ζωή, την έχω κλείσει σε ένα κουτί μαζί με τόσες άλλες αναμνήσεις, έχω ‘αλλάξει’ πια παρέες, συντεταγμένες και μουσικές.
Αλλά κάθε, κάθε φορά που γυρίζω, μέρες τέτοιες, τα σκέφτομαι.

Καλές γιορτές,(happy people) λοιπόν...

Να μας πάρεις μακριά

"Νιώθω οτι είμαι στη μέση μιας εκτεταμένης μεταβατικής περιόδου", μου λέει.
Κι εγώ, κάπως έτσι νιώθω.
Το θέμα είναι, αυτή η φαινομενικά συνεχής (και εξαντλητική) φάση μετάβασης, θα τελειώσει ποτέ – ή θα είναι η ζωή γεμάτη τέτοια από εδώ και μπρος?
Από εδώ και μπρος, ναι, αυτό είναι το θέμα, όχι το μέχρι τώρα.

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα οτι θα φύγω.
Αγχώθηκα από τη μια, ηρέμησα από την άλλη.
Τα πράγματα σου φαίνονται πολύ πιο χαλαρά και σε πιέζουν πολύ λιγότερα όταν έχεις πλέον αποφασίσει ‘σοβαρά’μέσα σου πως είναι προσωρινά.
Πως θα τα κάνεις προσωρινότερα.
Χριστουγεννιάτικο πάρτυ στη δουλειά, χαμόγελα λίγο ειλικρινή-λίγο ψεύτικα, ευχές και σοκολάτες, ευχαριστίες ‘for all our hard work’ και εγώ να νιώθω μια τεράστια ανακούφιση που – καλώς ερχόντων των πραγμάτων – του χρόνου τέτοια μέρα δε θα είμαι εδώ.
Και συνάμα μια μελαγχολία που για’ μένα αυτό ήταν και ‘goodbye’ μαζί.
Και ας το ξέρω μόνο εγώ,
μικρό προδοτάκι!,
σκέφτομαι μέσα μου καθώς το ενοχικό μου σύνδρομο αναζοπυρώνεται.

I don’t suppose they’ll even care in the end, nobody does…

Δε θέλω όμως, για δεύτερη φορά, να φύγω γιατί δε θέλω να μείνω.
Θέλω να φύγω για κάπου που θέλω να πάω.
Δε θέλω πια οι επιλογές μου να είναι αρνητικά κινούμενες, έχω νομίζω ανάγκη να είναι θετικά κατευθυνόμενες.
Πού όμως, πού?

(Ναι, ίσως εκεί να είναι η απάντηση. Αλλά πόσο δύσκολο να διαλέξει κανείς τί θέλει να κάνει και πού, όταν συναισθηματικά δεν τον κρατάει τίποτε σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος και προσωπικά δεν τον ωθεί κανένα μεγάλο απωθημένο να γίνει ‘κάτι’, ‘κάποιος’ για να’ χει να χαίρεται?)

Πώς το πες μετά το άλλο βρε φίλε μου?
"Θέλω κάπου τα καράβια μου ν’ αράξω επιτέλους, αν όχι όλα, έστω κάποια από αυτά".
Eλπίζω να βρούμε και οι δύο καλό λιμάνι σύντομα.

First love principles: poetry

Photograph by Kevin Barry

Έχω να μοιραστώ αρκετές σκέψεις μαζί σας αλλά,
για την ώρα,
πίσω στην πρώτη αγάπη: ποίηση...
(Και σε λόγια που είχα για καιρό ξεχασμένα, όμως φυλαγμένα καλά.)

Τhe Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth.

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same.

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I--

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

Robert Frost, 1915

The next step (?)

Βρε λες?
Kαι μου το΄παν στα χαρτιά, μεγάλες αλλαγές λέει και μετακινήσεις.
Μήπως να?
Χμμμ....
(Όποιος βρει πού είναι ή/και έχει άποψη, please comment)

Koμμάτια κοντινών αναμνήσεων

Πριν απο λίγο καιρό ανέβασα ένα post πολύ προσωπικό.
Μετά απο λίγες ώρες αποφάσισα πως δε μπορούσα, δε μπορούσα να το αφήσω, δε μπορούσα να το συνεχίσω, ειδικά όσο εκείνη η ιστορία ακόμα 'έτρεχε' και μέσα μου 'έγραφε'.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, αλλά έχουν αλλάξει πολλά.
Και τώρα νιώθω οτι θέλω να τo μοιραστώ,
κομμάτια ζωής,
όπως τα διάβασα πριν λίγα βράδια σε ένα άλλο, 'πραγματικό' ημερολόγιό μου...


15/10/05
... Σάββατο πρωί, post έναν καφέ, στο κρεβάτι να σκέφτομαι άραγε πώς θα είναι τα χέρια του όταν με κρατάει, τί γεύση θα έχουν τα φιλιά του, πόσο πιο πολύ θα με κάνει να αισθάνομαι πως λιώνω, πραγματικά, όταν τον ακούω να μου μιλάει.
Ιt almost seems ludicrous to suggest that you can fall in love with a voice - but, maybe, it can happen.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό συμβαίνει γιατί 'it was about time the heart opened up again', γιατί είχα ανάγκη να ξανα-αισθανθώ έτσι - και άλλα τέτοια sensible. H αλήθεια είναι οτι ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, δε με νοιάζει καθόλου το 'γιατί' ...

17/10/05
... Ένα εισητήριο Exeter - Παρίσι που κλείστηκε στη 1μμ της Κυριακής για τις 530 το ίδιο απόγευμα. Για ένα βράδυ. Μόνο.

Speaking of stuff fairytales are made of!

Στο αεροπλάνο να θυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου να αναπνέει καθώς παίζω με το ipod.
Mια αμήχανη συνάντηση στο αεροδρόμιο και μια νυχτερινή διαδρομή μέσα στα φώτα της πόλης, εντελώς άλλη απο deja vu.
Δεν ήξερα τί γίνεται, τί να σκεφτώ και να περιμένω, δεν μπορούσα καν να τον κοιτάξω καλά-καλά, κάρφωνα το βλέμμα στο τζάμι μου για να δω το πρόσωπό του μέσα από το γυαλί.
I just had to let all the (un)reality of the moment sink in.
Kαι στο φόντο το Παρίσι,
το Παρίσι, για πρώτη φορά!
[...]
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μετά από το γύρο της πόλης, στο αυτοκίνητο με τζαζ, ανηφορίζουμε προς τη Μονμάρτη.
Εμείς, πλέον αγκαλιά, διστακτικά, αργά, ερευνητικά
στα σκαλοπάτια παρέα με την πιτσιρικαρία, να κοιτάζουμε την πόλη
τα φώτα
τ'αστέρια
το ΠΑΡΙΣΙ
αυτή τη βραδιά που ένιωσα πως η καρδιά μου ίσως και να σπάσει από την ομορφιά της στιγμής
και της σιωπής.


Πολλές ώρες μετά,
νωρίς τα ξημερώματα,
μετά από ατελείωτες στιγμές αναγνώρισης δέρματος, σώματος και αφής,
η μέρα μας βρίσκει αγκαλιά σ'ένα ξενοδοχείο κάπου κοντά στο Charles de Gaulle.
Είμαι κουλουριασμένη και χαϊδεύω το στήθος του καθώς γυρίζει το κεφάλι του για να ψιθυρίσει κάτι μέσα στα μαλλιά μου.
Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα να επιθυμώ κάποιον τόσο πολύ...
Και αν θυμάμαι, δε θέλω να ξέρω.
Το δέρμα του ήταν τόσο, μα τόσο οικείο...
Και δε θέλησα να σκεφτώ τίποτε άλλο.
ΔΕΝ σκέφτηκα τίποτε άλλο.

Α new day has come

In no particular order:

Πιάσαμε πάτο, κλάψαμε στο γραφείο αγκαλιά, γράψαμε mail, πήραμε ηλεκτρονική (και μη) αγάπη και συμπαράσταση, κοιμηθήκαμε σα γουρούνα, πήγαμε σε πρωκτικά καθηλωμένο (sic) dinner (sick) με την Πρυτανεία και ΣΙΑ, κάναμε 2 απλωτές παραπάνω, ακούσαμε Antony μέχρι που σιχαθήκαμε τον εαυτό μας, φάγαμε τα χειροποίητα τρουφάκια με σαμπάνια για brekkie, βάλαμε λίγο παραπάνω kohl στα μάτια, σφυρίξαμε 2-3 'γαλλικά φωνήεντα' σε μερικούς που μάλλον έπρεπε να τ'ακούσουν εδώ και καιρό, περπατήσαμε στη βροχή με inappropriate παπούτσια και φαντασιωθήκαμε πως είμαστε σαν την Kim Basinger στα νιάτα της στις '9 1/2 εβδομάδες' (και όχι σαν κώλος) (που είναι πως πραγματικά ήμασταν), χυθήκαμε στον καναπέ με great bad tv, βγάλαμε τα εσώψυχά μας σε ακριβά τηλεφωνήματα, χορέψαμε λίγο Madonna μπροστά στον καθρέφτη με τη βούρτσα-μικρόφωνο, στείλαμε και μας στείλανε τρυφερά txt-ακια as-if-butter-wouldn't-melt,

πήραμε ανάσα βαθιά
και κόκκινα γυαλιά
και όλα γύρω σινεμά

Τhank you guys - μοστράρω και πάλι χαμόγελο και... για όσο κρατήσει!

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ

Photograph by Kevin Barry

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν

Χαραγμένη η καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

Μια φορά μου'χες πει - 'δε μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι΄

Πριν το τέλος, πώς μοιάζει η σιωπή, σαν αγάπη μεγάλη

Things getting worse, send more chocolate

A... Δεν πάμε καλά.

Δεν πάμε καθόλου καλά...

Λίγο η χθεσινοβραδυνή ιστορία, λίγο που έρχεται σαββατοκύριακο και πάλι θα μιζεριάσω σε ηλίθια πράγματα, λίγο τα pre-Xmas blues που μάλλον με 'πιασαν νωρίτερα φέτος, λίγο... λίγο...

Δεν :-()

A la piscine

Aχ, βρε τί πάθαμε σήμερα... - εσείς ρε φταίτε, με 'ματιάσατε', άντε μην πω!
Οι μισοί να μου λέτε να κάνω τη δίαιτα του τόνου - λες και δεν την κάνω χρόνια τώρα - οι άλλοι μισοί να με καλείτε για όργια, ενδιαμέσως να με δουλεύετε κιόλα για το σουρρεάλ απόγευμα που πέρασα χθες, είδα κι έπαθα.
Πάω σήμερα στη δουλειά ένα μάτσο νεύρα: τα μαλλιά μου all over the place (and not in a good way), να τρέχω με το μυτερό/γλιστερό παπουτσάκι μες στην κωλοβροχή (είπαμε: κάνω εξάσκηση στα γαλλικά, ok?), φτάνω με την ανάσα κομμένη στο πανεπιστήμιο στις 945 και στις 10 έχω διάλεξη αλλά όχι σημειώσεις (ευτυχώς το κατέχουμε το θέμα), τέσπα - μη τα πολυλογώ - μια μέρα ΜΕΣ στην τσίτα, οπού με βρήκε στις 330 να τσακίζω green & blacks organic dark chocolate with orange and spices. (Τη μικρούλα μωρέ, ώχου...)
Στις 4 ακριβώς μου χτυπάει την πόρτα η γραμματέας/στρατηγός/συν-κολυμβήτρια: allora, a la piscina donna, a la piscina!! Ε, πάμε λέω κι εγώ, έτσι κι αλλιώς δουλειά δεν πρόκειται να μου κάτσει.

Έξω χιονόνερο, μέσα παράδεισος.
Και δώστου ελεύθερο, και δώστου πρόσθειο, είμαστε στην 38 lane (ma pws to lene ellinika???) - το στάνταρντ μας είναι 40, ε δε λέει να βρέχω το μαλλί και να μπαίνω στη γδύσου-κολύμπα-πλύσου-λούσου-ντύσου διαδικασία για το τίποτα - όταν αρχίζουν οι σειρήνες!!!!!!!!!!!!
Ώπα ρε παιδιά, τί έγινε??
Fire alarm λέει, όλοι έξω.
ΕΞΩ??? ΤΙ ΕΞΩ? ΠΟΥ ΕΞΩ?
Έξω στην αυλή. Με το χιονόνερο. Με το μαγιώ.
Say WHAT??
Kι όμως, κι όμως... Πάλι καλά που είχα και σαγιονάρες, οι περισσότεροι βγήκαν ξυπόλυτοι.

Δε μπορώ να πω, μας προσέξανε - μας έδωσαν έξτρα πετσέτες - και στους ξυπολυτόγλου και μια ακόμα για να πατάνε.
Αλλά το φαντάζεστε??? Να στάζεις και να είσαι στο χιονόνερο, περιμένοντας τα όργανα (sic)(firemen)(sic) να τσεκάρουν όοοοοοολο το ξενοδοχείο (μου ήθελα και posh health club, τρομάρα μου), μέχρι να πάρουμε το ok για να μπούμε μέσα να ζεστάνουμε τα παϊδια μας (που θα'λεγε και ο τσέλιγκας).

Άλλη μια υπέροχη μέρα...
Και τώρα, επί του καναπέως, που λέει και μια άλλη ψυχή.

(Και άντε τώρα να μην κατεβάσεις το μισό ψυγείο από τα νεύρα σου, σταδιάλα και τα κολύμπια που πρόλαβες να κάνεις... Δαγκώνω παιδιά, δαγκώνω!)

The sea at dusk

Ένας πρώην Γερμανός δικαστής στο ICTY και νυν προφέσσορας

Μια Λυωνέζα πριγκήπισσα που σκέφτεται, ζει, αναπνέει 'γενοκτονία'

Και μια ελληνοαρμένια λεκτορίτσα με ακριβά παπούτσια και προπέρσινο παλτό

Σαν τρεις μικροί- ροζ - ανθρώπινοι - πιγκουϊνοι

Κοιτούσαν τη θάλασσα στην άκρη του Devon χθες το απόγευμα,

Λίγο πριν πέσει η νύχτα

Χωρίς να μιλάνε ή να κοιτάζονται, για ώρα αρκετή

Θάλασσα πλατιά, σ'αγαπώ γιατί μου μοιάζεις

Θάλασσα βαθιά μια στιγμή δεν ησυχάζεις...