Following popular demand

Αφού όλοι τόσο έντονα και ομόφωνα με σέρνετε προς το δρόμο της ακολασίας, βρήκα τη λύση και το μονοπάτι, από μια γουρούνα!

Ξεσαλώστε μωρά μου λοιπόν, βασανιστείτεεεεεεεεεεε

Ο ανανάς και το πήδημα

Ναι, ναι, η πασίγνωστη σε όλους μας δίαιτα – τρώω τα πάντα εκτός από ανανά!
Και ΠΩΣ τα κατάφερα πάλι η κακούργα και μέχρι και αυτήν έσπασα το σ/κ… Ι blame it on Boudjelal and Salima, που με καλέσαν το Σάββατο για Αλγερινή tagine και υπέροχη τάρτα με ανανά και orange blossom water που, πραγματικά, ήταν σχεδόν καλύτερη και από σεξ.

(Αλήθεια, η κολλητή μου η Ν. συχνά θέτει το ερώτημα σε φίλους και γνωστούς: αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξετε στη ζωή τί από τα δύο θα έχετε – φαγητό ή σεξ – τί θα διαλέγατε?? Ε?? Ε??)

Τί πράγμα και αυτό (το φαϊ βρε, όχι το σεξ, αυτά θα τα πούμε σε άλλο post!), τρέμω στην ιδέα των Χριστουγέννων. Η μαμά, βλέπετε, μεγάλωσε στον Καναδά και έτσι η κραιπάλη παίρνει αμερικανίζουσες διαστάσεις κάθε χρόνο, κομπλέ με μεγάλο και ζουμερό πουλί (γαλοπούλα, focus, γαλοπούλα!), γέμιση με κάστανα και κουκουνάρι, πατάτες ροδοψημένες, cranberry sauce και όλα τα υπόλοιπα περιφερειακά. Να δεις μετά μια περιφέρεια ναααααααααααα, μετά συγχωρήσεως, που κάνεις ενώ χλαπακιάζεις κι ένα ακόμα κουραμπιεδάκι (μα τα έφερε η κυρία Τίτσα, ντροπή και προσβολή να μείνουνε αφάγωτα) μαζί με το mulled wine, έτσι για τη χώνεψη.

Και άντε μετά να κυκλοφορήσεις στην κοινωνία και να δεις φίλους, γνωστούς και – το χειροτερότερό μου – συγγενείς που έχουν να σε δουν από πέρυσι τα Χριστούγεννα. ‘Βρε, μια… χαρά είσαι! Μπράβο, μπράβο…’, ενώ ενδόμυχα σκέφτονται πως κακώς χτίσανε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στα Σπάτα, στην κ***** σου έπρεπε καλύτερα να προσγειώνονται τα πετούμενα, θα’χαν και περισσότερη άπλα.

Α-πα-πα παιδιά μου, δε μπορώ άλλο. Δίαιτα, δίαιτα, νισάφι πια.
Πού πήγε το ‘τα πάχη μου, τα κάλλη μου, η ομορφιά μου’, ε? Μου λέτε σας παρακαλώ?
Όχι τίποτε άλλο, αλλά το μπούρκα-λουκ το φόρεσα το καλοκαίρι στην πλαζ, δε λέει το ίδιο και για το φετεινό χειμώνα.

Γι’αυτό σας λέω: αφήστε με να πάω να χτυπηθώ λίγο στο κολυμβητήριο την ώρα των γηραιών κυριών, γιατί δε με βλέπω καθόλου καλά και ‘φέτο.
;-)
Pre-Christmasey φιλάκια σε όλους σας!

D(e)e


PS Εγώ πάντως αποφάσισα τελικά να κάνω τη δίαιτα της πάπιας…
(κοινώς τρως τα πάντα και… κάνεις την πάπια!!! Καλό ε???)

Σάντεϊ ράμπλινκγς

Τα' χω παίξει, τα' χω δει όλα...
Τί βδομάδα κι αυτή!
Καλή, δε λέω, γεμάτη, δε λέω, ενδιαφέρουσα, δε λέω, αλλά - γουόου!
Μήπως γερνάω πρόωρα?? Λίγο εξάιτμεντ ανέλπιστο, λίγο ξενύχτι παραπάνω, ένα-δυό ποτηράκια εκτός προγράμματος, κάποιες αγκαλιές εκεί που δεν τις περιμένεις και λιώμα η κυρία!
Α-πα-πα.
Φέρτε τη βαρετή ζωή μου πίσω :) [καλά, καλά, λέμε τώρα...)

Πάω πισίνα. Επειγόντως. Η χλαπάτσα καραδοκεί και έχουμε εκ νέου αγώνα από αύριο, ευρωπαϊκό και μη.

TFIF - ?

Ε, ναι λοιπόν, χιόνισε και το' στρωσε, ακόμα κι εδώ! Στην Αγγλική Ριβιέρα! Παραδίπλα απ' τη θάλασσα!
Σας χαρίζω τη θέα, τραβηγμένη με το κινητό καθώς τα χέρια μου έτρεμαν, από τον 4ο όροφο του κτιρίου μας.

In other news, έχω να σας πω πολλά, αλλά δεν ξέρω από που ν' αρχίσω!
Προς το παρών, να μοιραστώ μαζί σας το ωροσκόπιό μου για σήμερα:

Today is a great day to make your big move, dimitra. If there is something in the department of love and beauty that you feel you need to take action on, this is the day to do it. Quite honestly, the time is now or never. Approach all situations in a grounded, practical, caring manner. Plow forward with confidence and don't look back. Indulge in things that give you pleasure. Consider getting a massage or taking bubble bath tonight.

Βρε λες???

Μπααααααα!

* Νote to self: να μην ξεχάσω ν' αγοράσω μπαταρίες απόψε...

Yπεραστικό

Δεν παίρνεις πια, δεν παίρνεις πια να πεις πως μ'αγαπάς

Δεν παίρνεις πια να δεις αν ζω - ή αν χώρια σου πεθαίνω

Κι εγώ σωπαίνω στο καλώδιο του ΟΤΕ και στο πότε σου απαντώ

Και περιμένω διαρκώς...

Δεν παίρνεις πια

Δεν τηλεφωνείς

Πάει καιρός

Να με θυμηθείς

Έτσι κι εγώ -

Θα το ξεριζώσω, κι ας πας στο καλό...

(Όχι, δε το αφιερώνω σε κάποιον συγκεκριμένα και, παρακαλώ, όπου ΟΤΕ βάλετε ΒΤ. )

Καληνύχτα.

Τί κάνω τα βράδια...

Pretty sad really...




Mήπως να πάμε και σε κάτι τέτοιο??





Βρε συ Μαίανδρε, που είσαι και γερμανομαθής, πώς το προφέρουν αυτό το Rewe? Ρεβ?? Είδα και έπαθα με τα Ολλανδικά, πες τα μας τώρα και αυτά βρε παιδί!!!

... Καληνύχτες. Εδώ προβλέπεται ολονυχτία :()

Όλα σ... - αντε, μην το πω!

Rahhhhhhhhh!

Δευτέρα κάτι έχω - την Τρίτη δεν αντέχω

Τετάρτη πως βαριέμαι - την Πέμπτη δεν κρατιέμαι, κτλ κτλ

Παιδιά, σοβαρά τώρα, Β_Α_Ρ_Ε_Θ_Η_ΚΑ.

This whole 'responsible grown-up business'? Definitely not what it is cut out to be! Ελάτε, κάντε μου λίγο παρέα στη στριμάδα μου...

Η σωτηρία της ψυχής

Liverpool 2005, Photograph by Kevin Barry

Για το υπέροχο loft στο Liverpool, τους παλιούς στίχους της Λίνας και τα δυο βρεγμένα περιστέρια σας τα'γραψα αλλού.
Εδώ μάλλον άλλο update πρέπει να κάνω, που φέρνει σε άλλους αγαπημένους στίχους, αυτούς που λέγεται πως άλλαζε πάντα η Μελίνα:
H σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα/
Σαν ταξιδάκι αναψυχής μ'ένα κρυμμένο θαύμα

Να πω όμως πρώτα για τον Rudolf και τα simulations of life...
Οτι πήγαν καλά, οτι η πραγματικότητα με ξάφνιασε θετικά, οτι οι παπαρδέλλες βγήκαν super και βρήκαν εμένα και τον S. να χορεύουμε με κουτάλες και κολοκυθάκια στα χέρια στην κουζίνα μου στους ρυθμούς του Hung Up της Μαντονίτσας...
Μα, αυτό το κορίτσι, πώς τα καταφέρνει ακόμα έτσι!
Ήρθε κι έδεσε το γλυκό - στη δική μας περίπτωση πανακόττα με σως από πορτοκάλι και μπράντυ - έστω κι αν το τρένο/κολοκύθα πήρε τον co-chef μου μάλλον νωρίς.
Ας είναι... Μου έμεινε η γλύκα μιας βραδιάς που μάλλον φοβόμουν οτι θα με προβληματίσει.
Δεν έχω συνηθίσει φαίνεται να χαίρομαι τα απλά και ωραία όπως έρχονται, χωρίς να ρωτάω πάντα στο τέλος 'για-τί;'

Irish hot ports στο Liverpool λοιπόν, perhaps a few too many, γράφτε όμως συνταγή:
1 μέρος ruby port (πόρτο, καλέ!), 2 μέρη ζεστό νερό, μια μεγαλούτσικη φέτα λεμόνι με ένα γαρυφαλλάκι καρφωμένο και λίγη μαύρη ζάχαρη. Ο,ΤΙ πρέπει για το χειμώνα, για το κρύο, για έναν ή για δύο -στη δική μας περίπτωση, πάντως, κάναμε τρίο!

Πίσω στη βάση, στο laptop, τις Συνθήκες και την δουλειά, η Δευτέρα φαντάζει απειλητικά κοντά. Κι όμως, πόσο πιο όμορφα φαίνονται όλα σαν έχεις περάσει ένα σαββατοκύριακο με γέλια, συζητήσεις, αγκαλιές και hot ports μεταξύ φίλων που είχες καιρό να δεις.

Να είστε καλά... Και να μου γράφετε!

Μικρές φωτογραφίες

Άρχισε να κάνει παγωνιά, ακόμα και εδώ,
στα βάθη της νότιας Αγγλίας,
στην καρδιά της Αγγλικής ριβιέρας!
Εϊναι μέσα Νοεμβρίου στο κάτω-κάτω, θα μου πείτε.
Έπιασε κρύο.
Καιρός για δύο...?

Αύριο θα πάμε με τον S. να δούμε ν’ ανάβουν τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στην πόλη.

Θα τυλιχτούμε σε παχουλά κασκόλ,
θα πιούμε ποτήρια με ζεστό, κόκκινο γλυκό κρασί
από φλυτζάνια που θ’ αγκαλιάζουν χέρια με γάντια, τα πρώτα του χρόνου.

Θα κοιταχτούμε,
θα κάνουμε πως τραγουδάμε το Rudolf the red nosed reindeer,
θα γελάσουμε αμήχανα,
θα έρθουμε σπίτι και θα φτιάξουμε πάστα με κολοκυθάκια και λάϊμ.
Θα προσποιηθούμε οτι όλα αυτά είναι απόλυτα φυσικά,
οτι είμαστε δυο καλοί φίλοι,
having fun μια Πέμπτη βράδυ στα μέσα του Νοέμβρη.

‘Simulations of life’,
καθώς το μυαλό θα τρέχει σε μια άλλη πόλη, σε άλλα φώτα, σε άλλο Νοέμβρη,
σε άλλα μικρά κομμάτια της
Ευτυχίας που πέρασε
Και της ζωής που αργεί να’ ρθει.

Nυχτερινές λιγούρες

Αχ, τι τα'θελες βρε Μαίανδρε sweetheart και ανέφερες γλυκά του κουταλιού;
Είμαι πάνω από τον υπολογιστή, περασμένες 11 το βράδυ, προσπαθώντας να βρω 'έξυπνα' αστεία (και ουχί κρυάδες) για τη δουλειά αύριο - και το μόνο που σκέφτομαι είναι γλυκό μελιτζανάκι, σκανταλιές, τραύματα παιδικά και μη και άλλες, πολλές και διάφορες απαγορευμένες απολαύσεις...

Μικρές ιστορίες τρέλλας σε Τρίτη μείζονα

Το ξυπνητήρι χτυπά, το χέρι το κλείνει, τα μάτια ανοίγουν πανικόβλητα - 830 και στις 11 έχω διάλεξη! Το powerpoint θέλει λίγη ακόμη δουλειά, πρέπει να ξαναδιαβάσω τις υποθέσεις, το μαλλί μου είναι μια κόλαση.
Γιατί? Μα γιατί δε μπορώ να ξυπνήσω?
Χύνω τον καφέ, τρώω άτσαλα άλλο ένα κομμάτι κέικ, τρέχω στο ντουζ, γλιστράω...
Ποιό outfit ταιριάζει με νεύρα άραγε, όλα μου φταίνε. Βάζω το-αγαπημένο-μου-της-ερτ, david and goliath nerd power, τζην και σακάκι, φοράω τα καινούργια μου γυαλιά, σηκώνω το μαλλί α λα le freak style και προσεύχομαι να μου'χει κάτσει το θέμα πιο πολύ σε cool παρά σε τρελλή. 220 μάτια πάνω σου, δεν είναι λίγα. Μαζέψου...

Φτάνω λαχανιασμένη στη στάση με Καίτη Γαρμπή στο shuffle του ipod (shame) καθώς βλέπω το λεοφωρείο μου να φεύγει. Μονολογώ 'merde, merde, putain' - doing my bit για την εύρεση δουλειάς στις Βρυξέλλες (γαλλικά δε θέλετε darlings? NA!)
Mπαίνω και δεν έχω ψιλά, φτάνω και δε θέλω δουλειά.
ΟΛΑ σκατά, που λέει και ο Πανούσης.

Κάτι τέτοιες μέρες....
Που αρχίζουν μες στην τσίτα, εξελίσσονται οκ τελικά και τελειώνουν στο σουπερμάρκετ στις 5 γιατί πρέπει να γυρίσω στο σπίτι ώστε να ΣΥΝΕΧΙΣΩ τη δουλειά μέχρι τις 11-12, τέτοιες μέρες σκέφτομαι πως θα είναι η υπόλοιπη ζωή και μου τη δίνει. Μου τη ΔΙΝΕΙ.

Baking and Fucking...

... Arguably, the best two ways to spend a Sunday afternoon.

(I guess 'one out of two ain't bad'.
I also did some work.
And changed my bedlinen.)

Νιαου νιαου

Ε... ΤΙ θέλει η - rather impressively huge - νιαουρίζουσα βρεγμένη γάτα έξω από το παράθυρο του γραφείου μου???
ΕΛΕΟΣ!
Μιλάμε για κλάμμα, όχι αστεία και αρκετά επιθετικό. Μεγάλα μπλε μάτια. Με κοιτάζουν. Έχω δουλειά βρε γάτα...


(Λέτε να είναι κανένας πρώην, μεταμορφωμένος σε γάτα και να με καταδιώκει?? Μέρα κι ώρα που'ναι σήμερα! Απαπα...)

Μέρες, νύχτες, μουσική

Τί περίεργο πώς σε ξαφνιάζει η ζωή μερικές φορές...

Impromptu βραδιές με φίλους που τελείωνουν με γέλια και αγκαλιές στις 5 το πρωί, προτάσεις για δουλειές από το πουθενά, άνθρωποι από 'περασμένες' θαρρείς ζωές να σε θυμούνται ξαφνικά και να σου λένε λόγια καιρό φυλαγμένα, τηλέφωνα το βράδυ που δεν περίμενες, διαλέξεις που καταφέρνεις τελικά να το 'περάσεις το μήνυμα', γλυκό με αμύγδαλα, σιρόπι και νερό από άνθη πορτοκαλιάς για πρωινό.

Όχι, δεν έγιναν ξαφνικά όλα όμορφα και ούτε καν τα βλέπω εγώ έτσι.
Απλά, έρχονται στιγμές που μες στην τρέλλα, τη μιζέρια, την κούραση, την αγανάκτηση και τα χιλιάδες 'γιατί;', κάνεις λίγο τον εαυτό σου να σταματήσει για μια στιγμή και να δει την ευρύτερη εικόνα, τα καλά. Και τα όμορφα.

Για το πολύ και για το λίγο, όπως μου έγραψε μια φίλη πρόσφατα σε ένα comment πάνω στα ερωτηματικά μου.

Σας αφιερώνω λοιπόν το τραγουδάκι που διάλεξε το shuffle του ipod μου σήμερα το πρωί καθώς περπατούσα προς τη δουλειά και που είχα ν'ακούσω χρόνια.

Τα λέει όλα νομίζω...

Μη μιλάς άλλο γι'αγάπη

Η αγάπη είναι παντού

Στην καρδιά μας, στη ματιά μας - τρώει τα χείλη, τρώει το νου

Κι όταν θα'χουμε υποφέρει, καλημέρα θα μας πει

Θα μας φύγει, θα ξανάρθει, κι όλο πάλι απ'την αρχή!

Με λόγια δανεικά...

Είτε βραδιάζει
Είτε φέγγει
Μένει λευκό το γιασεμί...


Καλό μας σαββατοκύριακο

Bang Bang

H μέρα σήμερα ξεκίνησε νωρίς (εντάξει, νωρίς για μένα), με σκέψεις κυρίως καλές - όπως π.χ. 'ωραία είναι να ξαναθυμάσαι γιατί κάποτε έδωσες σε κάποιον μια ευκαιρία, και ας μη γίνανε τα πράγματα όπως τα ήθελες' -, με μια ελαφριά δυσπεψία από το χθεσινοβραδινό curry (fully worth it, though), με Frank Sinatra kai 'I've got you under my skin' να συνοδεύει το πρωινό ντουζ και με γκρι κοστούμι καθότι σήμερα το μενού έχει High Court και υπόθεση διπλής δολοφονίας από τις 10 και μετά. (Και, όχι, δεν τον σκότωσα εγώ!)

Καλημέρες!

Χωρίς δεύτερη σκέψη

Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
Ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
... Μετά θα φύγω πάλι, να μ'επιθυμείς

Δεύτερο post, δεύτερο σπίτι (?), δεύτερη ευκαιρία.
Όλα σε δυο.
Για να μην τριτώσει το καλό.

Moυσικές, χρώματα, λόγια και καινούργιοι άνθρωποι στην οθόνη που κατά έναν - περίεργο, ίσως - τρόπο, σε κάνουν να σκέφτεσαι πως είχε τελικά κάποιο πολύ χειροπιαστό νόημα εκείνος ο στίχος της Χαρούλας 'μα είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα'...

Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, λοιπόν.
Και αν και μας λένε πως 'μα δε μπορείς να τα'χεις πια και όλα!', εγώ τολμώ να ρωτήσω 'μα γιατί';
Μπορείς κάλλιστα να προσπαθήσεις, γιατί πρέπει πάντα να διαλέγεις;

Ένα βροχερό πρωινό του Νοέμβρη, προσπαθώ για άλλη μια φορά να καταλάβω.
Ίσως το λάθος να είναι τελικά εκεί - στην προσπάθεια:
Ίσως μερικά πράγματα δεν χρειάζεται κανείς να τα καταλαβαίνει,
ίσως να αρκεί το να χαίρεται και μόνο με το που είναι τόσο τυχερός να τα ζει.

(Και αν ήταν ψέμμα το φιλί, εγώ που το' θελα πολύ...)